Μια καινούρια μέρα αρχίζει
Σκέψεις και ιδέες βασισμένες στο ομώνυμο βιβλίο
της εκπαιδευτικού και ποιήτριας Σταυρίνας Λαμπαδάρη (Εκδόσεις Κοντύλι)
Γράφει η Σταυρίνα Λαμπαδάρη
Μια ιστορία αληθινή όπως όλες…
Μια ιστορία αληθινή όπως όλες…
Σε κάποια πόλη. Κάποτε… Σάββατο μεσημέρι. Χτυπώ στο διαμέρισμα του διαχειριστή για τα κοινόχρηστα. Η πόρτα ανοίγει από τον ίδιο κι ένα παιδάκι όχι πάνω από επτά χρονών με ένα όπλο διαστημικό στο χέρι, γεμάτο λαμπάκια που αναβοσβήνουν, φωνάζει:
-Να σκοτώσουμε την κυρία!
Ο διαχειριστής επιστρέφει στα γρήγορα με τα... διαχειριστικά του,
νιώθοντας τον αποτροπιασμό μου για την κατάσταση στο σπίτι του.
-Πολύ ωραίο παιχνίδι, πολύ ωραία ιδέα, να σκοτώνεις..., λέω ξερά.
Με το κεφάλι χωμένο στη σακούλα με τα λεφτά, μουρμουρίζει:
-Ε, ξέρεις πώς είναι τα παιδιά...
Δεν απαντώ. Όχι, δεν απαντώ.
Περιμένω τα ρέστα να φύγω. Αηδία και θλίψη.
-Να σκοτώσουμε την κυρία!
Ο διαχειριστής επιστρέφει στα γρήγορα με τα... διαχειριστικά του,
νιώθοντας τον αποτροπιασμό μου για την κατάσταση στο σπίτι του.
-Πολύ ωραίο παιχνίδι, πολύ ωραία ιδέα, να σκοτώνεις..., λέω ξερά.
Με το κεφάλι χωμένο στη σακούλα με τα λεφτά, μουρμουρίζει:
-Ε, ξέρεις πώς είναι τα παιδιά...
Δεν απαντώ. Όχι, δεν απαντώ.
Περιμένω τα ρέστα να φύγω. Αηδία και θλίψη.
Ναι, τα ξέρω τα παιδιά, εικοσιπέντε χρόνια, τώρα, μέσα στην τάξη.
Ξέρω τι μπορούν να κάνουν τα παιδιά, τι μπορούν να αισθανθούν.
Ξέρω τα γέλια, τα χειροκροτήματα, το κρύψιμο κάτω από την έδρα, τη χαρά μας, την έμπνευση, τη δημιουργία, τις κουβέντες μας, τους εναγκαλισμούς και τους ασπασμούς μας, ναι, ξέρω! Α, και τα τραγούδια μας και τους φιλοσοφικούς στοχασμούς μας. Γνωρίζω καλά όλη την ομορφιά, το άρωμα, το χρώμα που η ψυχή τους μπορεί να εκδηλώσει.
Ξέρω, όμως καλά, και την ανοησία των μεγάλων, την αθεράπευτη ελαφρότητά τους, ωιμέ! Άκριτα κι αστόχαστα, στο όνομα της δήθεν ψυχαγωγίας, προσφέρουν στα παιδιά λόγια και πράξεις και επιλογές που γίνονται μηνύματα ζωής και οδηγοί σε δρόμους που αργότερα δύσκολα διορθώνονται και θεραπεύονται.
Ξέρω τι μπορούν να κάνουν τα παιδιά, τι μπορούν να αισθανθούν.
Ξέρω τα γέλια, τα χειροκροτήματα, το κρύψιμο κάτω από την έδρα, τη χαρά μας, την έμπνευση, τη δημιουργία, τις κουβέντες μας, τους εναγκαλισμούς και τους ασπασμούς μας, ναι, ξέρω! Α, και τα τραγούδια μας και τους φιλοσοφικούς στοχασμούς μας. Γνωρίζω καλά όλη την ομορφιά, το άρωμα, το χρώμα που η ψυχή τους μπορεί να εκδηλώσει.
Ξέρω, όμως καλά, και την ανοησία των μεγάλων, την αθεράπευτη ελαφρότητά τους, ωιμέ! Άκριτα κι αστόχαστα, στο όνομα της δήθεν ψυχαγωγίας, προσφέρουν στα παιδιά λόγια και πράξεις και επιλογές που γίνονται μηνύματα ζωής και οδηγοί σε δρόμους που αργότερα δύσκολα διορθώνονται και θεραπεύονται.
Κάποτε τα παιδιά «γκυλούσαν στιφάνια» κι είχαν τον κόσμο όλον...
Σχολιάζει η Άννα Τζοάννου, Ψυχολόγος – Ειδική παιδαγωγός
Οι πολύ αυστηροί γονείς μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού τους. Το ίδιο όμως και οι πολύ "χαλαροί" γονείς. Όσο κι αν κάποιοι γονείς θέλουν να έχουν άριστες σχέσεις με τα παιδιά τους, το ζητούμενο είναι να μην χάνονται τα όρια..
