Φως Αποκαταστάσεως, Υγείας, Ιάσεως!

Καλό είναι να αφιερώνουμε μία σκέψη, μία ευχή, μία προσευχή για όσους βρίσκονται σε νοσοκομεία και έτερα θεραπευτικά ιδρύματα. Για λιγότερο και περισσότερο σοβαρούς λόγους.

Καλό είναι να στέλνουμε Φως, Καθαρό, Εξαγνιστικό, Ιαματικό Φως σαν Ενέργεια Βοήθειας και Στηρίξεως όλων αυτών των ανθρώπων που είναι αντιμέτωποι με τον φόβο, την αγωνία και την αβεβαιότητά τους.

Φως επίσης Στηρίξεως και Φωτίσεως για τους ιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, ώστε να κάνουν τις σωστές επιλογές και τους άσφαλτους χειρισμούς, για το Καλό των ανθρώπων που έχουν στα χέρια τους και για τους ιδίους.

Φως Αποκαταστάσεως, Υγείας, Ιάσεως!

Σταυρίνα

Συγκεντρώνουμε την Δύναμί μας!

Υπάρχουν πολλά που συμβαίνουν με ανισορροπία και πονηρία. Οι σχέσεις πλήττονται επίσης, διότι καθ' εις αποκαλύπτει τις πραγματικές δυνατότητες κατανοήσεως των πραγμάτων.

Αυτό συχνά είναι αποκαρδιωτικό, δημιουργεί απόσταση και απομάκρυνση και αίσθηση ότι δεν καταλαβαίνουν τι λέμε.

Αυτό δεν είναι καινοφανές. Είναι δύσκολο, ναι.

Πρέπει να αντέξουμε, πρέπει να το αποδεχθούμε όσο κι αν μας οδηγεί στην απομόνωση. Ακόμη γελούν κάποιοι και καγχάζουν.

Ακόμη. Αυτό καταδεικνύει το μέγεθος της σκοτίας, στην οποία καθεύδουν. Δεν είναι δική μας υπόθεση να επέμβουμε, με σκοπό να οδηγήσουμε τον νου τους σε πιο φωτεινές περιοχές.

Είναι σαφές πλέον στα μάτια μου, ότι αυτή η ανθρωπότητα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, διδάσκεται όχι διά του παραδείγματος αλλά διά του δράματος...

Είναι απολύτως φανερό αυτό πλέον.

Δράμα σημαίνει καταστροφή, σημαίνει θάνατος.

Και δεν είναι βέβαιον και πάλι, ότι θα διδαχθεί, αλλά ας πούμε ότι με το δράμα αντιδρά έστω και στιγμιαίως βγαίνοντας από τον παχύδερμον ύπνον της...

χωρίς να αποκλείω την σχετικώς βάσιμη πιθανότητα ότι θα λησμονήσει λίγο αργότερα.

Δεν γίνεται, ως φαίνεται, διαφορετικά.

Όσοι το μπορούμε, με νύχια και με δόντια, με δάκρυα και γέλια, συγκεντρώνουμε την Δύναμί μας και δεν την διασκορπίζουμε σε ανοησίες και σε όλες τις παγίδες διαταράξεως, που ελλοχεύουν κάθε στιγμή...

Καλημέρα σας, όμορφες και όμορφοι...

Σταυρίνα

Αυτές τις Γυναίκες προσκυνώ

 Αυτές τις Γυναίκες προσκυνώ

Φιλώ τα άγια χέρια τους, που άρμεγαν τη Γης,

όπως ζυμώνανε της μέρας το καρβέλι.

Αυτές τις Γυναίκες προσκυνώ,

που δεν γνώρισανε τα λούσα

και την φτήνια της ζωής, παρά μόνον τον αγώνα τον έναν, τον ιερό και τον αφόβητο.

Αυτές τις Γυναίκες προσκυνώ, που η δουλειά η σκληρἠ τις φοβότανε κι όπου πατούσαν το ποδάρι τους, τα χώματα τριζοβολούσαν.

Ευλογημένες στον αιώνα...

Σταυρίνα Λαμπαδάρη

Η ΕΛΛΑΣ γιορτάζει κάθε ημέρα! ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ!

Η ΕΛΛΑΔΑ δεν γιορτάζει σήμερα. Γιορτάζει κάθε μέρα.

Η ΕΛΛΑΔΑ δεν γιορτάζει με φιμωμένο το στόμα και μαραμένες ψυχές. Δεν γιορτάζει σε εξέδρες και στημένες φιέστες, γιορτάζει στις καρδιές μας. Δεν γιορτάζει στα μεγάφωνα των εντυπώσεων, γιορτάζει στα σκιρτήματα των ψυχών μας, στα δάκρυα της συγκίνησής μας, στην αγάπη μας για τον ουρανό, την θάλασσα, τις πέτρες και τα πανάγια χώματά Της.

Η ΕΛΛΑΔΑ γιορτάζει με τα γέλια και τις χαρές μας. Με την δύναμη και την σοφία που είμαστε ποτισμένοι. Γιορτάζει με το κοφτερό, πολυμήχανο μυαλό μας που εμπνέεται και δημιουργεί ΚΑΛΛΟΣ.

Η ΕΛΛΑΔΑ γιορτάζει στην κοιλιά της μάνας που θα φέρει στον κόσμο ένα ελληνόπουλο, γιορτάζει στα χέρια της γυναίκας και του άντρα που κάνουν την γη Της να καρποφορεί...

Γιορτάζουμε αντάμα με τους Ήρωές μας

την ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ.

Κάθε μέρα, κάθε στιγμή.

ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ

Σταυρίνα Λαμπαδάρη

Μεῖνε στήν στιγμή, ἀναπαύσου καί γαλήνεψε.

Μεῖνε στήν στιγμή, ἀναπαύσου καί γαλήνεψε.

Καθάρισε, ξεμπέρδεψε τίς σκέψεις. Ὅλα μπορεῖ νά πραγματοποιηθοῦν μέσα ἀπό λιγότερο περίπλοκες διαδρομές, νά ὑλοποιηθοῦν μέ πιό εὔκολους τρόπους. Ἄφησέ το, ἐπίτρεψέ το νά συμβεῖ. Ρίξε μιά ματιά γύρω σου. Παρακολούθησε τούς ἱερούς ρυθμούς τῆς φύσης. Πλησίασε. Ἀφουγκράσου. Πάρε μέσα σου ὅλη αὐτήν τήν σοφία. Ἡρέμησε, μειώνοντας τίς ἐντάσεις καί τόν ἐκκωφαντικό ἐσωτερικό θόρυβο. Νιῶσε τήν στιγμή.
Τήν σπουδαιότητά της, τήν μοναδικότητά της.
Νιῶσε τήν εὐλογία τῆς γαλήνης καί τῆς σιωπῆς. 

Τόσο ἁπλά.
Ἔτσι, γιατί δέν χρειάζεται νά χτυπᾶς τίς πόρτες τῶν εἰδικῶν γιά νά σοῦ ποῦν καί νά προσπαθοῦν νά σέ πείσουν πώς ἡ ζωή σου ἀξίζει, πώς ἡ ζωή σοῦ ἀνήκει, πώς ἡ ζωή περιμένει, ἀνέξοδα, νά σοῦ προσφέρει τά δῶρα της.
Δέξου τα! Πάρε τα!

Ἄφησε, ἐπιτέλους τόν νοῦ νά γαληνέψει, τήν ψυχή νά γλυκαθεῖ, τό σῶμα νά ἀναπαυθεῖ, νά λυθεῖ, νά λευτερωθεῖ ἀπό τόν φόβο καί τήν ἐνοχή.

Ζῆσε τήν ζωή σου μέ τήν χαρά καί τήν ἐλευθερία πού σοῦ δίνει ἡ μή ἀπαίτηση!
Αὐτή εἶναι ἡ λύτρωσή σου!
Τίποτε ἄλλο.

Σταυρίνα

ἔργο: Louis Janmot

 

Noelle T.

 

Στόν καινούριο κόσμο πού ἔρχεται

μόνον μέσα ἀπό τήν καρδιά μπορεῖς νά περάσεις.

Φαίνεται δύσκολο νά τό ἐννοήσεις καθώς

ἦταν ἄγνωστο μέχρι τώρα.

Κι ὅμως αὐτός εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἐσωτερικῆς σου

ἀλλαγῆς, τῆς ἀλλαγῆς τῆς Γαίας.

Διά τῆς καρδιᾶς μας...

 

Σταυρίνα Λαμπαδάρη

 

Γιά πές μου, τό Φῶς γεννᾶ φόβο; στό Φῶς ὑπάρχει φόβος;

 

Οἱ φὀβοι μου, οἱ φόβοι σου χρειάζονται χαϊδολόγημα καί γλυκές ψιθυριστές κουβεντούλες ἀποδοχῆς.

Δέν εἶναι δικοί μας, εἶναι ἁπλῶς ἐπισκέπτες. 
Ἡ ψυχή μου, ἡ ψυχή σου εἶναι ἀθάνατες κι ἀφόβητες.
Τούς ἀναγνωρίζουμε τούς φόβους πού ἐμφανίζονται,
τούς διακρίνουμε μέ ψυχραιμία καί γινόμαστε παρατηρητές.
Εἶμαι, εἶσαι παιδί τῆς ὑπέρτατης δύναμης.
Ἔχω, ἔχεις μία πάνσοφη, ἀήττητη ψυχή.
Μία ψυχή πού εἶναι Φῶς.
Γιά πές μου, τό Φῶς γεννᾶ φόβο; στό Φῶς ὑπάρχει φόβος;


                                                   Σταυρίνα Λαμπαδάρη