Ἐφημερίδα Θεσσαλία 19 Φεβρουαρίου 2017

Μια καινούρια μέρα αρχίζει

Σκέψεις και ιδέες βασισμένες στο ομώνυμο βιβλίο
της εκπαιδευτικού και ποιήτριας Σταυρίνας Λαμπαδάρη (Εκδόσεις Κοντύλι)

Γράφει η Σταυρίνα Λαμπαδάρη

Επιλέγω τα παιχνίδια μου με ανθρωπιά, ευαισθησία και καλαισθησία. Σκέφτομαι ότι η κοινωνία των ανθρώπων διόλου δεν έχει εξελιχθεί και εξανθρωπιστεί, αφού θεωρεί ακόμη ότι ο πόλεμος και η βία μπορεί να αποτελούν αντικείμενο διασκέδασης για μικρούς και μεγάλους, είτε με τη μορφή παιχνιδιού είτε με τη μορφή θεάματος.

Η ποιότητα της διασκέδασής μας αποτελεί σαφή ένδειξη της αισθητικής και της πολιτιστικής μας εξέλιξης. Οι τρόποι που επιλέγουμε να γιορτάσουμε και να ψυχαγωγηθούμε μαρτυρούν και καταδεικνύουν τις εσώτερες ποιότητές μας, εκείνες της ψυχής και του μυαλού μας. Στις μέρες μας, πολύ συχνά, η διασκέδαση αποκτά ένα πρόσωπο ευτελές και χονδροειδές. 

Συνωστισμός σε κλειστούς χώρους με καπνό και εκκωφαντική μουσική, συναναστροφές μέσα σε θόρυβο συνδυασμένο με πολύ και κακής ποιότητας αλκοόλ και φαγητό είναι, πολλές φορές, τα χαρακτηριστικά της διασκέδασης των ενηλίκων. Τα παιδιά, κι αυτά, είναι αναγκασμένα να συμμετέχουν, καθώς ακολουθούν τους γονείς τους. Έτσι, υφίστανται όλες τις αρνητικές συνέπειες μιας τέτοιας, κατ’ ευφημισμόν, «διασκέδασης» και διαμορφώνουν μνήμη και εμπειρία για το τι σημαίνει διασκέδαση. Αργότερα θα έχουν όλον τον χρόνο να αναπαράγουν αυτά τα πρότυπα, μιμούμενα τις οικογενειακές και κοινωνικές συνήθειες.

Καθώς πλησιάζουμε στην Αποκριά και στον εορτασμό της, θα βρεθούμε μοιραία εμπρός σ’ όλο αυτό το πανηγύρι υπερβολής της ακαλαισθησίας. Και αυτήν τη φορά πρωταγωνιστές είναι, κατά κύριο λόγο, τα παιδιά, αφού πρέπει σώνει και καλά να ντυθούν κάτι, να μεταμφιεστούν οπωσδήποτε, τηρώντας το έθιμο. Το ζήτημα είναι ότι τα παιδιά πλέον είναι εκτεθειμένα σε καταιγίδα διαφημιστικών ερεθισμάτων και παραστάσεων αμφίβολης αισθητικής και ηθικής. 

Διότι δεν γίνεται σε μικρά κορίτσια να προτείνονται στολές με ανύπαρκτες σχεδόν φούστες, δικτυωτά καλσόν, καλτσοδέτες, μαστίγια και ένα πλήθος εξαρτήματα που αυτομάτως παραπέμπουν σε πρότυπα σεξιστικά ή πρότυπα βίας. Το ίδιο ισχύει και για τα μικρά αγόρια τα οποία έχουν την δυνατότητα να ντυθούν δολοφόνοι, εκτελεστές, δήμιοι με τσεκούρια, όπλα, κουκούλες σπαθιά, μαχαίρια.

Οποιοδήποτε έλλογο ον θα έθετε το εξής ερώτημα:
Τόσος πόνος, τόση θλίψη, τόσα δάκρυα, τόσος θάνατος πάνω στον πλανήτη Γαία, ανά τους αιώνες και μέχρι σήμερα, έως την στιγμή αυτή που μιλάμε, δεν είναι αρκετά να μας οδηγήσουν σε σκέψη και απόφαση, να μας κάνουν να πάρουμε θέση και στάση ζωής, ώστε να τα αντιμετωπίζουμε με την σοβαρότητα που τους αξίζει και να μην τα αναπαράγουμε, να μην τα μιμούμαστε για να διασκεδάσουμε, για να γελάσουμε, για να κάνουμε τους άλλους να γελάσουν;

Πώς είναι δυνατόν ένα μικρό παιδί, αγόρι ή κορίτσι να εκτίθεται με τέτοιον ανόητο και απερίσκεπτο τρόπο, σε πρότυπα τόσο βάναυσα; Έχουν σκεφθεί οι γονείς τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να αντιλαμβάνεται και να μετουσιώνει το παιδικό μυαλό και η παιδική ψυχή τέτοιου είδους μηνύματα; Έχουν σκεφθεί οι γονείς ότι αυτό που φαντάζει τώρα ασήμαντο, με μία επιπόλαιη αξιολόγηση, βάζει την σφραγίδα του στην βάση που τώρα δημιουργεί κάθε παιδί, ώστε να χτίσει της ζωής του το μελλοντικό οικοδόμημα;