Ἐφημερίδα Θεσσαλία 26 Φεβρουαρίου 2017

Μια καινούρια μέρα αρχίζει

Σκέψεις και ιδέες βασισμένες στο ομώνυμο βιβλίο
της εκπαιδευτικού και ποιήτριας Σταυρίνας Λαμπαδάρη (Εκδόσεις Κοντύλι)

Γράφει η Σταυρίνα Λαμπαδάρη

Πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι καλό να συνυπάρχει αρμονικά με τις μηχανές. Διαπιστώνω ότι, συχνά, η αλματώδης εξέλιξη της τεχνολογίας απειλεί σοβαρά 

την ισορροπία της συγκατοίκησης ανθρώπου-μηχανής μέσα στο σπίτι του πολιτισμού μας.

Την ονομάτισαν κοινωνία της πληροφορίας.
Κι είχε πολλά δολώματα αυτή, υπολογιστές και κινητά τηλέφωνα, τάμπλετ κι ένα πλήθος ηλεκτρονικών για να αρπάζουν κάποιοι σταθερά και σίγουρα, τα χρήματα ανθρώπων που δεν βλέπουν και πολύ μακριά. Και ο πολιτισμός μας, εξελίχθηκε με όλα αυτά. Έτσι είπαν.
Και τους πιστέψανε. Και σιγά-σιγά, μεθοδικά, σε έναν κόσμο με βαθύτατες ρωγμές στις αξίες του, στις δομές και στην ευθυκρισία του, κατάφεραν να θριαμβεύσει το κέρδος και το αμέτρητο χρήμα από το εμπόριο της ηλεκτρονικής ευχαρίστησης. 

Ανυποψίαστα παιδιά αντιγράφοντας επιπόλαιους  γονείς, συμμετέχουν κι αυτά καθοριστικά στο χοντρό γλέντι, αφού από τα γεννοφάσκια τους... βυζαίνουν με το κινητό στο χέρι. 

Γενιές ολόκληρες ορίζονται και καθορίζονται και βαφτίζουν τον νου και την ψυχή τους στα ηλεκτρονικά μηχανάκια.

Κι έγινε το κινητό και ο υπολογιστής λόγος ύπαρξης, νήμα ζωής, μιας ζωής που δεν είναι ζωή αλλά καθήλωση, προσκόλληση και εξάρτηση. Η ψυχή φυλακίζεται σε μια οθόνη, τα μάτια δε βλέπουν πια θάλασσα κι ουρανό, ούτε και τον φίλο, το χέρι αρνείται να μείνει άδειο, πρέπει μονίμως να κρατά το κινητό, το ποντίκι...

Σου μιλάνε και ψαχουλεύουν πάντα κάτι στο κινητό, δεν σε κοιτούν πια, δεν τους ενδιαφέρεις, τα μάτια είναι απασχολημένα αλλού, δεν σε ακούν πια, ο νους πετάει στα μηνύματα, στο φέις... Η απίθανη κοινωνία της πληροφορίας δημιούργησε νέον κώδικα επικοινωνίας: τον κώδικα της αγενούς συμπεριφοράς, της βουβαμάρας, του παγιδευμένου βλέμματος, του αποβλακωμένου προσώπου, του σκυμμένου κεφαλιού... 

Τους βλέπεις. Περπατάνε στον δρόμο και κρατάνε κάτι στην παλάμη τόσο μα τόσο προσεκτικά, σχεδόν με δέος. Κοιτάς καλύτερα και βλέπεις το κινητό να το περιφέρουν, όπου πάνε, με ευλάβεια μύστη. Και αναρωτιέσαι: άραγε έχουν κρατήσει ποτέ, με τρόπο ανάλογο, την ψυχή τους, το σώμα τους, το μυαλό τους;

Η ηλεκτρονική “επικοινωνία” σαν επικίνδυνη ερωμένη πήρε πολλών τα μυαλά προσφέροντας τεχνητή ηδονή, ακυρώνοντας την ευχαρίστηση της αληθινής ανθρώπινης επαφής. Και τώρα οι ειδικοί, που είναι ειδικοί στο να εμφανίζονται όταν το κακό έχει συμβεί και ποτέ νωρίτερα, τώρα λοιπόν, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τα παιδιά και όχι μόνον! Μιλούν για εξάρτηση, σύνδρομα, σοβαρές διαταραχές, ψηφιακή τοξικομανία. Μα δεν πήρατε ακόμη είδηση, κύριοι, πως η κατάσταση είναι  δύσκολα αναστρέψιμη, όταν μάλιστα, την ίδια ώρα, παιδεία και πολιτισμός ψυχορραγούν μέσα στα σκοτάδια;

Μήπως αυτές τις κραυγαλέες ελλείψεις δεν πήγε βιαστικά και πονηρά να καλύψει ο ηλεκτρονικός παράδεισος με τραγικές συνέπειες για μεγάλους και μικρούς; 

Ας απολαύσουμε, λοιπόν, μεγαλειωδώς την ηλεκτρονική μας υποδούλωση, σε έναν κόσμο πολλαπλώς υποδουλωμένο, σε έναν κόσμο που αρνείται να δει, να καταλάβει, να σηκώσει κεφάλι...