Μια
καινούρια μέρα αρχίζει
Σκέψεις και ιδέες βασισμένες στο ομώνυμο βιβλίο
της εκπαιδευτικού και ποιήτριας Σταυρίνας Λαμπαδάρη (Εκδόσεις Κοντύλι)
της εκπαιδευτικού και ποιήτριας Σταυρίνας Λαμπαδάρη (Εκδόσεις Κοντύλι)
Γράφει η Σταυρίνα Λαμπαδάρη
Σαν εκπαιδευτικός διαπιστώνω με θλίψη, ότι με την πάροδο των ετών η σοβαρότητα ως προς την διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στη χώρα μας εκλείπει κι αυτό συμβαίνει στο όνομα ενός υστερικού δήθεν προοδευτισμού άγνωστης ταυτότητας και ασαφούς προορισμού.
Μα, προοδεύω σημαίνει γίνομαι καλύτερος, γνωρίζω, μαθαίνω, φωτίζομαι.
Δεν σημαίνει βυθίζομαι στο σκότος της αμάθειας και της άγνοιας.
Άρα, ως λειτουργοί της εκπαίδευσης αισθανόμαστε αγάπη, σεβασμό, δέος για την γλώσσα που διδάσκουμε; Μία γλώσσα που είναι από τις αρχαιότερες του κόσμου αλλά και ταυτόχρονα που είναι η βάση πολλών σύγχρονων γλωσσών;
Η εκπαιδευτική διαδικασία περιλαμβάνει την άρτια διδασκαλία της δομής του λόγου
και της ορθής γραφής, έρχονται οι μαθητές σε επαφή με την λαμπρή λογοτεχνική
παραγωγή των τεχνιτών του ελληνικού λόγου, ώστε όχι μόνον να μαθαίνουν αλλά και
να εμπνέονται και να φωτίζονται από τον πλούτο του πολύτιμου γλωσσικού μας
εργαλείου; Νιώθουν την ωραιότητα και την αξία της γλώσσας μας;
Βεβαίως, ιδιαιτέρως ευαίσθητοι είμαστε ως προς την αποφυγή πιθανών ψυχολογικών τραυμάτων των μαθητών από τη διόρθωση των λαθών τους με κόκκινο μελάνι, αλλά τελικώς, εντελώς αδιάφοροι για την ελλειμματική πνευματική τους ανάπτυξη, για τον επί έτη και έτη βομβαρδισμό τους με πληροφορίες κι όχι με ουσιαστική αναγεννητική γνώση. Και τελικώς προσφέρουμε, στα παιδιά αυτά, την προοπτική να ζήσουν σε μια κοινωνία που τίποτε δεν συγχωρεί και σε αλέθει ανενδοίαστα, γιατί και τα αλεσμένα υλικά τα αξιοποιεί μια χαρά, δημιουργώντας κοινωνικό περιθώριο, εκκολαπτήριο οργισμένων ατόμων που αρνούνται να ενηλικιωθούν και άρα αφού είναι στερημένα από έμπνευση και όρεξη για ζωή αυτοκαταστρέφονται με το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την βία…
Βεβαίως, ιδιαιτέρως ευαίσθητοι είμαστε ως προς την αποφυγή πιθανών ψυχολογικών τραυμάτων των μαθητών από τη διόρθωση των λαθών τους με κόκκινο μελάνι, αλλά τελικώς, εντελώς αδιάφοροι για την ελλειμματική πνευματική τους ανάπτυξη, για τον επί έτη και έτη βομβαρδισμό τους με πληροφορίες κι όχι με ουσιαστική αναγεννητική γνώση. Και τελικώς προσφέρουμε, στα παιδιά αυτά, την προοπτική να ζήσουν σε μια κοινωνία που τίποτε δεν συγχωρεί και σε αλέθει ανενδοίαστα, γιατί και τα αλεσμένα υλικά τα αξιοποιεί μια χαρά, δημιουργώντας κοινωνικό περιθώριο, εκκολαπτήριο οργισμένων ατόμων που αρνούνται να ενηλικιωθούν και άρα αφού είναι στερημένα από έμπνευση και όρεξη για ζωή αυτοκαταστρέφονται με το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την βία…
Δεν γνωρίζω την γλώσσα μου θα πει δεν γνωρίζω την ιστορία μου, θα πει είμαι
αποκομμένος από τις ρίζες μου, θα πει είμαι αγνοών και αμνήμων, με παρελθόν
ασαφές και θολό και με τι μέλλον άραγε;
Τα Ελληνόπουλα με ποια γνώση θα προσεγγίσουν, θα γνωρίσουν, θα αξιοποιήσουν την πολιτιστική τους κληρονομιά και θα εμπνευστούν απ’ αυτήν, ερχόμενα σε επαφή με πρότυπα ηθικής, ανδρείας, φιλοπατρίας, υψίστης υπηρεσίας στον άνθρωπο;
Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να εξελιχθεί μέσα από τον πολιτισμό που το γένος του δημιούργησε στην διάρκεια χιλιάδων ετών, όταν ακρωτηριάζουν το γλωσσικό του εργαλείο, όταν του στερούν το δικαίωμά του να γνωρίσει την ιστορία του, να εμπνέεται, να προχωρεί περήφανος Έλληνας, του κόσμου πολίτης;
Σήμερα, όλοι είμαστε ευτυχείς και μακάριοι στον ύπνο μας, βλέποντας μαθητές-εξαρτημένους από τον υπολογιστή και το κινητό τηλέφωνο. Η αλόγιστη χρήση του υπολογιστή και του διαδικτύου έχει αλώσει το πνεύμα τους, το κινητό ως προέκταση του χεριού τους, αποτελεί απαραίτητο συστατικό της ύπαρξής τους! Κοιμούνται με αυτό. Δεν ζουν, δεν σκέφτονται χωρίς αυτό. Περπατούν στον δρόμο με σκυμμένο το κεφάλι χαϊδεύοντας μία οθόνη. Τα δε μηνύματά τους συχνά, είναι γραμμένα με λατινικούς χαρακτήρες θαρρείς και είναι γλωσσικά ορφανοί ή μήπως είναι στ’ αλήθεια;
Τα Ελληνόπουλα με ποια γνώση θα προσεγγίσουν, θα γνωρίσουν, θα αξιοποιήσουν την πολιτιστική τους κληρονομιά και θα εμπνευστούν απ’ αυτήν, ερχόμενα σε επαφή με πρότυπα ηθικής, ανδρείας, φιλοπατρίας, υψίστης υπηρεσίας στον άνθρωπο;
Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να εξελιχθεί μέσα από τον πολιτισμό που το γένος του δημιούργησε στην διάρκεια χιλιάδων ετών, όταν ακρωτηριάζουν το γλωσσικό του εργαλείο, όταν του στερούν το δικαίωμά του να γνωρίσει την ιστορία του, να εμπνέεται, να προχωρεί περήφανος Έλληνας, του κόσμου πολίτης;
Σήμερα, όλοι είμαστε ευτυχείς και μακάριοι στον ύπνο μας, βλέποντας μαθητές-εξαρτημένους από τον υπολογιστή και το κινητό τηλέφωνο. Η αλόγιστη χρήση του υπολογιστή και του διαδικτύου έχει αλώσει το πνεύμα τους, το κινητό ως προέκταση του χεριού τους, αποτελεί απαραίτητο συστατικό της ύπαρξής τους! Κοιμούνται με αυτό. Δεν ζουν, δεν σκέφτονται χωρίς αυτό. Περπατούν στον δρόμο με σκυμμένο το κεφάλι χαϊδεύοντας μία οθόνη. Τα δε μηνύματά τους συχνά, είναι γραμμένα με λατινικούς χαρακτήρες θαρρείς και είναι γλωσσικά ορφανοί ή μήπως είναι στ’ αλήθεια;
