Ἐφημερίδα Θεσσαλία Μέγα Σάββατο 15 Ἀπριλίου 2017

Στον δρόμο της Αναστάσεως

Γράφει η Σταυρίνα Λαμπαδάρη

«Υἱέ μου,ποῦ τό κάλλος ἔδυ τῆς μορφῆς σου;
οὐ φέρω καθορᾶν σε, ἀδίκως σταυρούμενον
σπεῦσον οὖν ἀνάστηθι ὅπως ἴδω κἀγὼ σοῦ
τὴν ἐκ νεκρῶν τριήμερον ἐξανάστασιν»

Οδύρεται η Μητέρα του Κυρίου Χριστού κάτω από τον σταυρό και λέγει:

Γιε μου, ωιμέν’ αστέρι μου, της όψης σου το κάλλος
πού εχάθη μέσα στης νυχτιάς τη μαύρη τούτη ώρα
πώς να τ’ αντέξω πες μου, γιε, τα στήθια μου ξεσκίζω
που άδικα σταυρώνουν σε, λευκό μου περιστέρι.
Γύρνα κοντά μου, μην αργείς, ήλιε και βασιλιά μου
έλα απ’ τον κόσμο των νεκρών μέσα στο Φως της δόξας
να σ’ αγκαλιάσω, σπλάχνο μου κι ο πόνος να μερώσει

Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα. Μία ιερή περίοδος για τον νου και την ψυχή μας γεμάτη συμβολισμούς. Το Φως και η Αλήθεια ταπεινώνονται για να συγκλονίσουν, να διδάξουν. Να φωτίσουν τους σκοτεινούς νόες, να δώσουν χαρά και προοπτική στις ψυχές που υποφέρουν. Ο ευεργετηθείς "κινεί την πτέρναν κατά του ευεργέτου" και τον θανατώνει.
Δεν εννοεί, προς στιγμήν, την μεγαλοσύνη του ευεργέτη. Από το δημιούργημά Του, τον χοϊκό άνθρωπο, ο Θεός φέρεται "νεκρός", για τον ενταφιασμό Του. Ο αιώνιος αγώνας του ανθρωπίνου όντος. Ο αγώνας απέναντι στον εαυτό του τον χωματένιο και στον εαυτό του τον θεϊκό.

Ο Χριστός δεν έχει χρείαν Αναστάσεως. Είναι Αναστημένος! Και νυν και αεί.
Και τώρα και πάντα. Εμείς, ακριβώς, έχουμε ανάγκη Αναστάσεως, εσωτερικής, λυτρωτικής Αναστάσεως. Ο κακοποιημένος Χριστός, εντός μας, περιμένει την Ανάστασή Του. Αυτό το μικρό παιδί, αυτός ο μικρούλης κλαμένος, αγαθός, υπέροχος, αιώνιος Χριστός, η ουσία της ταραγμένης αλλά αθάνατης  ψυχής μας. Ο εσωτερικός, παντοδύναμος Χριστός, ο δικός μας Θεός πρέπει να αναστηθεί και να θριαμβεύσει συμφιλιωμένος με την χοϊκή υπόστασή μας.
Κι αυτός ο Χριστός δεν αποτελεί αντίγραφο των αδυναμιών μας και του δύσκολου εαυτού μας. Όχι! Δεν είναι σκληρός, εμπαθής, εκδικητικός όπως ορισμένοι πιστεύουν. Ένας τέτοιος Θεός, θα μας εξυπηρετούσε, ίσως, ώστε να στρογγυλεύουμε και να δικαιολογούμε τις ατέλειές μας.

Κι όμως, όσο κι αν κάποιες φορές το λησμονούμε, εντός μας κατοικεί ο Θεός της Αγάπης, της Συγχώρεσης, της Αγκαλιάς, της Παραμυθίας. Ο Θεός αυτός μας βάζει, κάποτε, προ των ευθυνών μας, μας κτυπά το καμπανάκι της υπενθύμισης του εξανθρωπισμού και της ανάστασής μας. Είναι εντός μας για να μας υπενθυμίζει την πραγματική μας φύση, την μεγάλη Δυνατότητα που έχουμε να ενωθούμε μαζί του χωρίς αμφιβολίες και δισταγμούς. Να τον πιστέψουμε και επομένως να πιστέψουμε στον εαυτό μας, αφού είμαστε «κατ’ εικόναν και καθ’ ομοίωσιν».

Να ποιο είναι το διαρκές αγώνισμά μας στην ζωή ετούτη. Ένα αγώνισμα δίχως τέλος, που ζητά να γίνει με επιμονή, με σιωπή, με θυσία, με εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη στο Φως, στην Αλήθεια, στο Δίκαιο.
Εμπιστοσύνη στο εσωτερικό μας Φως, στην εσωτερική μας Αλήθεια, στο εσωτερικό μας Δίκαιο, που ποτισμένα με τους χυμούς και την δύναμή μας θα ανθίσουν και θα ενώσουν Γη και Ουρανό. Ετούτη είναι η Ανάστασή μας, και είναι εδώ πέρα να γίνει, σε τούτη εδώ τη Γη.

Καλή και ευλογημένη προσωπική Ανάσταση!