Μια καινούρια μέρα αρχίζει
Σκέψεις και ιδέες βασισμένες στο ομώνυμο βιβλίο
της εκπαιδευτικού και ποιήτριας Σταυρίνας Λαμπαδάρη (Εκδόσεις Κοντύλι)
της εκπαιδευτικού και ποιήτριας Σταυρίνας Λαμπαδάρη (Εκδόσεις Κοντύλι)
Γράφει η Σταυρίνα Λαμπαδάρη
Οι άλλοι είναι όπως είναι. Ο κόσμος είναι έτσι και όχι αλλιώς. Εγώ βαδίζω σταθερός και ήρεμος, χωρίς να περιμένω ή να επιδιώκω την αλλαγή των άλλων. Ασχολούμαι πάντα και αποκλειστικά, με την δική μου αλλαγή, ανάπτυξη, εξέλιξη. Μόνο μέσα από την δική μου βελτίωση μπορώ ν’ αλλάξω και ό,τι με περιβάλλει.
Βαδίζω αργά στον δρόμο. Κοιτώ. Παρατηρώ. Δίπλα μου περνούν άνθρωποι βιαστικοί, βυθισμένοι στις σκέψεις τους, προσηλωμένοι στα σχέδιά τους. Περνούν και χάνονται κι άλλοι έρχονται, περνούν και χάνονται…
Και φαντάζομαι ότι καθένας από αυτούς φέρει στην πλάτη του την μικρή-μεγάλη ιστορία του, τα μικρά-μεγάλα θέματά του που είναι εκεί για να τον προχωρήσουν στον Δρόμο, να τον εξελίξουν, να τον εξανθρωπίσουν.
Και βλέπω μέσα σ’ αυτές τις ζωές χαρές και λύπες, ασθένειες και θανάτους, επιτυχίες και κατορθώματα, απογοητεύσεις και αγωνίες, και βλέπω… και βλέπω μικρές-μεγάλες διαδρομές μέσα από τον πόνο και την ανακούφιση.
Προσπαθώ να εισχωρήσω σ’ αυτό το γνωστό-άγνωστο πεδίο της ζωής των ανθρώπων, ανθρώπων που βιαστικά κρίνουμε και επικρίνουμε και καταδικάζουμε χωρίς να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας τις συνθήκες, το άχθος που φέρουν στους ώμους τους.
Βαδίζω αργά στον δρόμο. Κοιτώ. Παρατηρώ. Δίπλα μου περνούν άνθρωποι βιαστικοί, βυθισμένοι στις σκέψεις τους, προσηλωμένοι στα σχέδιά τους. Περνούν και χάνονται κι άλλοι έρχονται, περνούν και χάνονται…
Και φαντάζομαι ότι καθένας από αυτούς φέρει στην πλάτη του την μικρή-μεγάλη ιστορία του, τα μικρά-μεγάλα θέματά του που είναι εκεί για να τον προχωρήσουν στον Δρόμο, να τον εξελίξουν, να τον εξανθρωπίσουν.
Και βλέπω μέσα σ’ αυτές τις ζωές χαρές και λύπες, ασθένειες και θανάτους, επιτυχίες και κατορθώματα, απογοητεύσεις και αγωνίες, και βλέπω… και βλέπω μικρές-μεγάλες διαδρομές μέσα από τον πόνο και την ανακούφιση.
Προσπαθώ να εισχωρήσω σ’ αυτό το γνωστό-άγνωστο πεδίο της ζωής των ανθρώπων, ανθρώπων που βιαστικά κρίνουμε και επικρίνουμε και καταδικάζουμε χωρίς να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας τις συνθήκες, το άχθος που φέρουν στους ώμους τους.
Μήπως, το ίδιο δεν κάνουμε και για εμάς τους ίδιους; Ξεχνάμε πόσες φορές φερθήκαμε κατά τρόπο ανελέητο στον εαυτό μας, δεν βρήκαμε ούτε μία λέξη για να τον γλυκάνουμε, ούτε ένα χάδι για να τον παρηγορήσουμε; Λησμονούμε την αυτομαστίγωσή μας, την αυτοταπείνωσή μας, όλες εκείνες τις δύσκολες στιγμές που χρειαζόμασταν λίγες σταγόνες συμπόνιας και δυο βαθιές ανάσες; Αφού φερόμαστε με τόσο ατιμωτικό τρόπο στον ίδιο τον εαυτό μας, πώς να συμπονέσουμε, πώς να μαλακώσουμε μια στάλα για τον διπλανό μας;
Πώς αλήθεια;
Σχολιάζει η Άννα Τζοάννου, Ψυχολόγος – Ειδική παιδαγωγός
Η συμπόνια προς τον εαυτό μας χαρακτηρίζεται από τους εξής τρείς παράγοντες:
- Την ευγένεια προς τον εαυτό μας, η οποία συνεπάγεται την παύση της αδιάκοπης εσωτερικής κριτικής.
- Την ανθρωπιά. Το να κατανοήσουμε, δηλαδή, πως ο πόνος, τα ψεγάδια και οι αποτυχίες μας είναι μέρη της κοινής ανθρώπινης εμπειρίας, όπως οι επιτυχίες και οι ευτυχισμένες στιγμές μας.
- Την ενσυναίσθηση. Το να αντιλαμβανόμαστε και να αποδεχόμαστε αυτό που μας συμβαίνει στο εδώ και τώρα χωρίς κριτική. Όταν εξασκούμε τη δεξιότητα της ενσυναίσθησης, παρατηρούμε τον εαυτό μας με τρόπο μη κριτικό. Παρατηρούμε την εμπειρία μας χωρίς να προσπαθούμε να την καταπιέσουμε ή να την απαρνηθούμε. Κάποιες φορές είναι ευκολότερο να είμαστε συμπονετικοί και ευγενικοί με τους άλλους παρά με τον εαυτό μας. Όταν όμως αρχίσουμε να φερόμαστε στον εαυτό μας με αγάπη , ευγένεια και κατανόηση όπως θα κάναμε για έναν φίλο, που έχει την ανάγκη μας, τότε τα δύσκολα συναισθήματα που νιώθουμε, θα αρχίσουν να μεταμορφώνονται.
Εργαλείο της επιστήμης
Η ενσυναίσθηση αρχικά αναπτύχθηκε ως εργαλείο της Ψυχοθεραπείας. Σύντομα όμως οι δυνατότητές της αναγνωρίστηκαν σε όλες τις μορφές των διαπροσωπικών σχέσεων, σε κάθε κατάσταση, δηλαδή, στην οποία ένας άνθρωπος προσπαθεί να καταλάβει αυτόν που βρίσκεται απέναντί του.
